Bij aankomst op de Heerlijckyt Van Elsmeren in België, maak ik een klein vreugdesprongetje: het gazon bij het trainingslokaal is grijs van de paardebloempluis. Ideaal om in de pauzes te gaan plukken voor mijn bofbos. Lekker ontspannen werkje.

Zodra ik voor het eerst de zachte zaadbolletjes sta te oogsten, stopt een behulpzaam uitziend persoon naast me. “Waarom sta je pisbloemen te verzamelen?” klinkt het.
Die naam kende ik nog niet, dus ik google even. Gelijk knallen de Roundup gifreclames mijn scherm vol. Het beste bewijs dat de paardebloem een onkruidreputatie hoog te houden heeft.

Zelf vind ik paardebloemen wel pluis. De grote bladeren blijven lang groen, en beschermen met hun schaduw de grond tegen droogte.

Later die week landt op de jonge boomgaard van de buren een ufo tussen de appelboompjes. Als ie dichterbij zweeft, blijkt het een tractor op stelten.

De bestuurder lijkt om een praatje verlegen, en begint te getuigen hoe zwaar zijn werk wel niet is. Eerst moest hij alle appelboompjes strak in het gelid opbinden, anders kan de tractor er niet door.
Nu moet hij gif sproeien, zodat de bodem kaal blijft. Want anders kan de tractor er straks weer niet door.
En deze zomer moet de tractor er wéér doorheen om de boompjes water te geven. “Want ja, zo’n kale bodem, die droogt helemaal uit he meneer.”

Hij kijkt me vriendelijk onderzoekend aan. Of ik het wel begrepen heb.

Ik snap er niks van, maar zeg netjes gedag, en ga nog wat pisbloemen plukken.